در طول دومین جنگ جهانی، معاون ایتالیایی فیفا دکتر "اوتورینو باراسی" کاپ قهرمانی جام جهانی را در یک جعبه کفش زیر تختخواب خود پنهان کرد تا آن را از افتادن به چنگ نیروهای اشغالگر نجات دهد.
رقابت های مقدماتی جام جهانی 1950 برزیل به صحنه‌ای تبدیل شد که تیم‌های راه یافته به مسابقات انصراف می‌دادند و تیم‌های حذف شده دعوتنامه دریافت می‌کردند.
** جام جهانی در سرزمین طلایی پوشان
در این دوره فدراسیون بین‌المللی فوتبال به بازیکنان تیم هند اجازه نداد با پای برهنه بازی کنند و به همین دلیل هند از دور رقابت‌ها کناره‌گیری کرد.
بنابراین تنها 13 تیم در چهارمین دوره جام جهانی به رقابت پرداختند.
مرحله نخست این پیکارها در 4 گروه (دو گروه چهار تیمی، یک گروه سه تیمی و یک گروه دو تیمی) برگزار شد.
در این دوره، اروگوئه در فینالی که فینال نبود، جام را برد. رقابت ها به صورت مینی لیگ برگزار شد و برزیل، سوئد، اسپانیا و اروگوئه مدعیان قهرمانی بودند.
برزیل سوئد را 7 - 1 و اسپانیا را 6 - 1 شکست داد و تنها به یک تساوی نیاز داشت تا قهرمانی را جشن بگیرد اما، طلایی پوشان برزیل در نهایت شگفتی و در حضور 174 هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه ماراکانا شهر ریودوژانیرو به اروگوئه‌ای که با اسپانیا مساوی کرده بود، 2 - 1 باختند.
** فوتبال زنده ماند
اولین کنگره فیفا که بعد از جنگ جهانی دوم، روز 25 ژوئیه 1946 در لوکزامبورگ برگزار شد، به دلایل متعدد اهمیت بسیاری داشت.
به خاطر ادای احترام و قدردانی از رییس فیفا که در طول جنگ تمام تلاش و توان خود را به کار بست تا روح فوتبال را زنده نگه دارد، کاپ قهرمانی جام جهانی از این پس به نام "جام ژول ریمه" نامگذاری شد. در این کنگره همچنین بازگشت فدراسیون فوتبال بریتانیا که از سال 1929غایب بود، اعلام شد. کنفدراسیون ورزش برزیل نیز به خاطر درخشش در دوره قبلی جام جهانی (1938) به عنوان میزبان رقابت‌های سال 1950 انتخاب شد.
دوازده سال بعد از برگزاری مسابقات جام جهانی در فرانسه، این پیکارها با چهره‌ای جدید در ورزشگاه مشهور ماراکانا در ریودوژانیرو و سایر شهرهای برزیل برگزار شد.
** بزرگترین ورزشگاه جهان
فوتبال در برزیل به چنان محبوبیتی دست یافته بود که تصمیم گرفته شد ورزشگاهی کاملا مدرن با ظرفیت 220 هزار نفر در حومه شهر ریودوژانیرو ساخته شود. احداث ورزشگاه روز 2 اوت سال 1948 آغاز شد.
تعیین تاریخ اتمام کار ظاهر معقولانه نبود. پنج هفته قبل از انجام اولین مسابقه، برزیلی‌ها به خاطر تمام نشدن ساخت ورزشگاه دچار سردرگمی شدند به همین دلیل فیفا تصمیم گرفت دکتر اوتورینو باراسی را که تجربه بسیار موفقی در برگزاری رقابت های سال 1934 داشت، به ریودوژانیرو بفرستد.
روز 24 ژوئن 1950 ورزشگاه ماراکانا رسما افتتاح شد گرچه بیشتر به یک ساختمان شبیه بود و سایت ویژه رسانه‌ها هم نداشت اما، برای برگزاری مسابقات و میزبانی 13 تیم راه یافته به مرحله اصلی جام جهانی آماده بود.
هنگام برگزاری رقابت های جام جهانی فوتبال 1938، اروپا در آستانه جنگ قرار داشت و دو سال از بازی های المپیک برلین که عرصه تبلیغات حزب نازی برای هیتلر بود، می گذشت.
در این شرایط ، جنگ داخلی در اسپانیا جریان داشت، آلمان کشور اتریش را ضمیمه خاک خود کرده بود و اروپای بحران زده برای مقابله به مثل آماده می شد.
بعد از اعطای امتیاز میزبانی رقابت های سومین دوره جام جهانی به فرانسه، ورزشگاه کلمبس توسعه یافت و ورزشگاه های مارسی و بوردو بازسازی شدند، اما سیاست مانع از حضور برخی از تیم های بزرگ و مدعی در این مسابقات شد.
تیم اتریش به مرحله اصلی راه یافت، اما انصراف داد(گرچه برخی از بازیکنان این تیم با پیراهن آلمان به میدان رفتند)، اسپانیا در آتش جنگ های داخلی می سوخت و آرژانتین و اروگوئه نیز در این مسابقات شرکت نکردند.
در همین دوره برزیل و لهستان یکی از زیباترین مسابقات تاریخ فوتبال را به نمایش گذاشتند.
در دیداری که در شهر استراسبورگ انجام شد، برزیل به لطف چهار گل لئونیداس که پا برهنه بازی می کرد، مسابقه را در وقت اضافه 6 - 5 برد، اما در نیمه نهایی مغلوب ایتالیا شد. ایتالیا نیز 4 - 2 مجارستان را در پاریس شکست داد و جام قهرمانی را بالای سر برد.
سومین دوره رقابت های جام جهانی به میزبانی فرانسه، در ورزشگاههای مدرن و با استقبال بی نظیر تماشاگران به صورتی موفقیت آمیز برگزار شد، اما یک سال بعد با شروع جنگ جهانی دوم این مسابقات دچار وقفه ای 12 ساله شد.
در این دوره، برای نخستین بار تیم میزبان و مدافع قهرمانی به صورت مستقیم(بدون حضور در رقابت های انتخابی) به مرحله اصلی مسابقات جام جهانی راه یافتند.
یک بار دیگر جام جهانی از سوی کشورهای آمریکای جنوبی تحریم شد، چون معتقد بودند نوبت آرژانتین است که میزبان این پیکارها باشد.
برزیل راهی اروپا شد و نشان داد که بزرگترین مدعی این رقابت هاست، این تیم شروع بسیار خوبی داشت و قدرتمندی خود را با غلبه بر لهستان در استراسبورگ، با چهار گل لئونیداس که به الماس سیاه شهرت داشت، به رخ کشید.
دیدار یک چهارم نهایی میان برزیل و چکسلواکی با جنجال تمام شد. سه بازیکن اخراج و پنج نفر مجروح شدند. دو تن از آنان با شکستگی استخوان به بیمارستان منتقل شدند.
تیم فرانسه، میزبان رقابت ها، بلژیک را 3 - 1 برد که باید بخش اعظم آن را مدیون فرد استون بازیکن جناح راست این تیم و فرارهای ویرانگر وی در کناره های زمین دانست.
تیم فرانسه در حضور 58455 تماشاگر بدشانسی که به ورزشگاه کلمبس در نزدیکی پاریس رفته بودند، 3 - 1 به ایتالیا باخت. تیم میزبان برخلاف ایتالیا و اروگوئه در دو دوره قبل، نتوانست جام قهرمانی را در خانه خود بالای سر ببرد.
دیدار نیمه نهایی میان برزیل و ایتالیا به خودی خود یک فینال تمام عیار بود، اما آدنایر پیمنتا سرمربی طلایی پوشان برزیل یک اشتباه بزرگ مرتکب شد و آن بیرون گذاشتن دو بازیکن کلیدی از ترکیب تیمش بود.
دومین دوره مسابقات فوتبال جام جهانی در سال های 1934 و به میزبانی کشور ایتالیا برگزار شد.
کشور ایتالیا که یکی از نامزدهای ناکام کسب امتیاز میزبانی نخستین دوره مسابقات جام جهانی سال 1930 بود، برای برگزاری دومین دوره این پیکارها در سال 1934 توسط فدراسیون بین المللی فوتبال /فیفا/ انتخاب شد.
انتخاب ایتالیا، دو کشور آرژانتین و برزیل را با توجه به انجام سفر 13 هزار کیلومتری برای انجام تنها یک دیدار در مرحله نخست، از خواب و خیال خارج کرد.
این رقابت ها از 27 مه تا 10 ژوئن سال 34 برگزار شد و از کیفیت بهتری نسبت به دوره قبل برخوردار بود.
به تلافی دوره قبل مسابقات که بسیاری از تیم های اروپایی از شرکت در آن انصراف دادند، این بار چندین تیم آمریکای جنوبی مثل آرژانتین و برزیل تیم ذخیره خود را راهی اروپا کردند و اروگوئه حتی حاضر نشد از قهرمانی خود دفاع کند.
دومین دوره جام جهانی، شاید سیاسی ترین دوره آن از زمان برگزاری تاکنون باشد. جام جهانی 1934 درحالی در ایتالیا برگزار گردید که دولت فاشیستی "بنیتو موسولینی" دیکتاتور ایتالیایی بر مسند قدرت بود و تلاش می کرد با استفاده از محبوبیت ورزش فوتبال در بین مردم و شکوه و ارزش جام جهانی در دنیا، به تبلیغ افکار خود و همفکرانش در حزب فاشیست ایتالیا بپردازد.
اروگوئه قهرمان دوره قبل در اعتراض به این رژیم، در این دوره شرکت نکرد و برزیل و آرژانتین هم بهترین نفرات خود را به دلیل ترس از شرایط حاکم بر ایتالیا در خانه نگهداشتند.
در جام دوم، برخلاف جام 1930 که 13 کشور برای حضور در آن ابراز علاقمندی کرده بودند، 32 کشور به فیفا اعلام آمادگی کردن، اما از آنجا که باید جام با 16 تیم برگزار می شد، فیفا تصمیم گرفت که دیدارهای انتخابی برگزار نماید تا 16 تیم به مرحله نهایی جام راه یابند. از نکات جالب توجه حضور تیم میزبان در دیدار انتخابی بود که البته تیم ایتالیا موفق شد با شکست 4 بر صفر تیم یونان در شهر میلان به دور نهایی صعود نماید.
چند سال قبل از شروع جام جهانی 1934، یک روزنامه نگار به نام "ویتویوپوزو" استخدام شد تا برنامه ای جهت رساندن ایتالیا به مقام قهرمانی تدوین کند و خود مربیگری تیم را تقبل نماید. هرچند پوزو با برنامه ای دقیق تیم ایتالیا را به پیش می راند و حتی از چهار بازیکن آرژانتین الاصل هم در تیم خود سود می جست، ولی بی شک اگر حمایت های آشکار داوران نبود، شاید ایتالیا نمی توانست جام جهانی را در خانه نگهدارد.
به هرجهت مسابقات، با دیدار ایتالیا و ایالات متحده در شهر رم و با حضور موسولینی آغاز گردید. در این دیدار تیم میزبان با نتیجه خرد کننده 7 بر 1 به پیروزی رسید. در دور اول علاوه بر ایتالیا، تیم آلمان با شکست 5 بر 2 بلژیک، اتریش با پیروزی 3 بر 2 بر فرانسه، اسپانیا با غلبه بر برزیل با نتیجه 3 بر 1 و سوئد، مجارستان، سوئیس و چکسلواکی با برتری در برابر آرژانتین، مصر، هلند و رومانی، قدم به یک چهارم نهایی نهادند.
کاملا قابل پیش بینی بود که فقط تیم های اروپایی به مرحله یک چهارم نهایی رقابت های سال 34 راه یابند. نبرد تیم ها در شهر فلورانس به اوج خود رسید که هر چند با حمایت داور ایتالیایی همراه بود، ولی با درخشش ریکاردوزامورا دروازه بان اسپانیا در پایان وقت اضافی با نتیجه یک بر یک به پایان رسید.
در آن گرمای طاقت فرسا، خط دفاع تیم اسپانیا با شجاعت تمام مقابل تیم سخت و کوبنده آتزوری ایستادگی کرد تا مسابقه در وقت اضافه 1 - 1 تمام شود. روز بعد مسابقه تکرار شد و هر دو مربی نیروهای تازه نفس را به خدمت گرفتند چنانکه تیم ایتالیا پنج بازیکن جدید و اسپانیا هفت بازیکن تازه را به میدان فرستاد اما بازیکن بعد از بازیکن بود که از فرط خستگی بر زمین می افتاد.
از بخت خوب هواداران میزبان، جوزپه مئاتزا تنها گل مسابقه را به ثمر رساند. دو روز بعد همین سناریو در شهر میلان مقابل اتریش تکرار شد. در زمین ورزشگاه سن سیرو که با وزش توفان و باران سیل آسا به باتلاق بیشتر شبیه بود، بازهم مئاتزا (که چهارمین بازی خود را در طول یک هفته انجام می داد)، گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند تا لاجوردی پوشان ایتالیا به فینال راه یابند.
اگرچه فوتبال در سال 1904 با تاسیس فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) رسما موجودیت یافت، اما تا سال 1924 که بازی های المپیک در پاریس برگزار شد، این ورزش به جایگاه شایسته خود در مسابقات دست نیافته بود.
در آن بازی ها، برای نخستین بار تیم هایی از سایر قاره های جهان به مصاف حریفان اروپایی رفتند.
مسابقات فوتبال المپیک به موفقیت بی نظیری دست یافت و 50 هزار نفر مسابقه فینال بین دو تیم اروگوئه و سوییس را تماشا کردند.
شرکت نکردن بسیاری از کشورها در المپیک 1928 آمستردام، آغاز تولد یک مسابقه مستقل فوتبال بود.
البته پیش از آن فکر برپایی جام جهانی فوتبال از سال 1919 که "ژول ریمه" به ریاست فدراسیون فوتبال فرانسه برگزیده شد، به میان آمد. وی 11 سال تمام ایده خود را دنبال کرد تا سرانجام موفق به برگزاری آن گردید. در این راه دولت فرانسه کمک شایانی به وی کرد.
ژول ریمه در 24 اکتبر 1871 میلادی در خانه آسیابانی در ناحیه "توله‌اوت مون" فرانسه چشم به جهان گشود. دوران کودکی خود را مثل دیگر کودکان سپری کرد و در نوجوانی موفق شد مسابقات محلی فوتبال را برپا کند. چندین سال بعد او با همکاری سرپرستان تیم‌ها، اتحادیه‌ای برپا کرد که سنگ بنای اتحادیه فوتبال فرانسه شد. از طرفی تحصیلات خود را ادامه داد تا وکیل شود. ژول ریمه با تلاش و پشتکار فراوان در فعالیت‌هایش به ریاست فدراسیون فوتبال فرانسه رسید. سپس هانری دلونای را به همکاری دعوت و به معاونت خود برگزید. دلونای توانست مسابقات جام ملتهای اروپا را در سال 1960 بنیان گذارد.
ژول ریمه در دهه سوم قرن بیستم پس از گورین فرانسوی و برلی و ولفال انگلیسی، سومین فردی بود که ریاست فدراسیون بین‌المللی فوتبال را برعهده گرفت و در اندیشه خلق جام جهانی به نقاط مختلف جهان سفر کرد. او ایده برگزاری جام جهانی را همه جا مطرح کرد، اما در اروپا به ویژه در بریتانیا نتوانست طرفدارانی پیدا کند. در عوض در اروپای جنوبی (ایتالیا، اسپانیا، پرتقال و یوگسلاوی) و آمریکای جنوبی (برزیل، آرژانتین، اروگوئه و شیلی) هوادارانی پیدا کرد که در کنگره فوتبال در سال 1928 کمک فراوانی جهت به ثمر رساندن ایده‌اش به وی نمودند.
کنگره فوتبال در 26 مه 1928 به مناسبت برگزاری بازیهای المپیک آمستردام برگزار شد و ژول ریمه توانست با رأی‌های موافق کشورهای آمریکای جنوبی طرح برگزاری جام جهانی فوتبال را به تصویب برساند. در آن زمان انگلیسی‌ها خود را از فوتبال تازه پاگرفته جدا کرده بودند و کشورهای اروپای شمالی هم میانه خوبی با ژول ریمه و افکارش نداشتند. اما ژول ریمه توانست پس از گذشت هشت سال ایده ای را که در کنفرانس آنتورپ در سال 1920، مطرح کرده بود، به نتیجه و سرانجام برساند. در رأی‌گیری به عمل آمده در فدراسیون جهانی فوتبال 26 عضو رای موافق و 5 کشور دانمارک، فنلاند، نروژ، سوئد و استونی رأی مخالف دادند.
در 8 سپتامبر 1928 در کنفرانس زوریخ در کشور سوئیس موافقت شد که جام جهانی هر 4 سال یکبار برگزار شود و اعضای فیفا تصمیم گرفتند اولین دوره آن در سال 1930 انجام شود.
ا