برای کسانی که دوست دارن فوتبالیست بشن

آیا فوتبال در خون شماست؟

یک فوتبالیست خوب باید بعضی از توانایی‌ها را به طور ژنتیک به ارث برده باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که بین طول انگشت حلقه و مهارت یک بازیکن ارتباط جالبی وجود دارد. در یک تحقیق، دانشمندان طول انگشت حلقه و اشاره‌ی تعدادی از بازیکنان معروف را اندازه گیری کردند. نتیجه حاکی از آن بود که هر چه انگشت حلقه از انگشت اشاره بلندتر باشد، احتمال اینکه آن فرد بهتر فوتبال بازی کند، بیشتر است. برایان رابسون، اسی آردیلز، گلن هادل، سر استنلی متیوس و پل گاسکوین انگشتان حلقه درازی دارند. شاید این اتفاق را بتوان به ترتیب زیر توجیه کرد. وقتی یک جنین نر، در هفته های هشتم تا دوازدهم خود است، بعضی از قسمت های بدن او نسبت به هورمون تستوسترون، عکس العمل نشان می‌دهند. قلب، شش‌ها و مغز جزو این بخش‌ها هستند. انگشتان هم تحت تأثیر این هورمون قرار می‌گیرند. درست است که انگشتان بلند نقش خاصی در فوتبال بازی کردن ندارند، اما طول انگشت معیاری است که با توجه به آن می‌توان فهمید که یک فرد در طول این مرحله مهم رشد خود، چه مقدار تستوسترون دریافت کرده است. هر چه هورمون بیشتری تولید شود، فرد قوی تر می‌شود و تجسم فضایی بهتری دارد. این دو در کنار هم به فوتبالیست کمک می‌کند تا خوب بازی کند، اما فراموش نکنید که برای در اوج بودن یک نکته بسیار مهم وجود دارد و آن تمرین مستمر و دقیق است.

پنالتی

مهار پنالتی

ضربات پنالتی هم، یکی دیگر از مواردی است که باعث ایجاد هیجان برای ما می‌شود. اما اگر از دروازه‌بان تیم خود مطمئن باشید؛ لازم نیست نگران شوید. بعضی از دروزاه بان‌ها به راحتی قصد بازیکن مقابل را می‌فهمند و توپ را مهار می‌کنند. شاید فکر کنید این کار را اتفاقی انجام می‌دهند، ولی اینطور نیست.

مهم‌ترین سر نخ دروازه بان برای آگاهی از هدف مهاجم، جهت عضلات ران او در هنگام نزدیک شدن به توپ است. یک راهنمایی خوب دیگر هم موقعیت پای تکیه گاه ( پایی که ضربه با آن زده نمی شود) است.

---

---

تمرینات آمادگی جسمانی

تمرین‌های تیم های بزرگ روز به روز کامل تر می‌شود. امروزه بازیکن ها برای تمرین کردن از روش های دیگری استفاده می کنند و دیگر فقط از پله‌ها بالا و پایین نمی‌روند و یا فقط دور زمین نمی‌دوند. تمرین شامل حرکات متنوعی است که هر کدام مهارت ویژه ای را تقویت می‌کند. یک بازیکن خط میانی در هر مسابقه، یازده کیلومتر می‌دود! پس فوتبالیست‌ها باید قدرت بدنی بالایی داشته باشند. حتی می‌توان گفت که قدرت بدنی حرف اول را می‌زند. همه‌ی شما فوتبالیست هایی را می‌شناسید که تکنیک چندانی ندارند، ولی فقط به خاطر جنگندگی و توانایی بالای خود در تیم های بزرگی بازی می‌کنند. به علاوه، یک فوتبالیست خوب باید بتواند سریعاً موقعیت خود را عوض کند؛ مثلاً مسافتی را با سرعت زیاد بدود و بعد تا جایی که می‌شود، بالا بپرد تا شانس ضربه زدن با سر بیش‌تر شود. یا اینکه به عقب برگردد تا از آفساید بیرون بیاید و وقتی که توپ به او رسید؛ بلافاصله در جهت مخالف بدود تا فرصت گل زدن برای تیم خود ایجاد کند. فوتبالیست‌ها برای تقویت این مهارت از یک متد تمرین با نام تمرینات پلیومتریک (Plyometrics) استفاده می‌کنند. تمرین‌های پلیومتریک این روش تمرین در دهه‌ی 1960 توسط دانشمندان اتحاد جماهیر شوروی ابداع شد. هدف این بود که قدرت پرش ورزشکاران روسی بیش‌تر شود. به تدریج این تکنیک در بین تمام کشورها رواج پیدا کرد؛ چون ثابت شد این روش در اکثر ورزش هایی که نیازمند دویدن سریع و پرش هستند؛ بسیار مؤثر است. ماهیچه‌ها دو نوع انقباض دارند: ·         انقباض مرکزی (Cocentric) که ماهیچه را کوتاه می‌کند. ·         انقباض خارجی (Eccentric) که ماهیچه را می‌کشد و طول آن را افزایش می‌دهد. وقتی ماهیچه‌ی جلوی بازوی شما انقباض مرکزی پیدا کند؛ دست شما به طرف شانه حرکت می‌کند چون ماهیچه کوتاه می‌شود. حرکات Eccentric یا کششی هنگام کاهش سرعت به کار می‌آیند و به بدن کمک می‌کنند تا ثبات خود را حفظ کند؛ مثلاً وقتی در حال دویدن هستید و ناگهان می‌ایستید؛ کشش ماهیچه های پای شماست که این کار را ممکن می‌سازد. یک فوتبالیست خوب باید بتواند در فاصله کوتاهی حالت خود را تغییر دهد؛ گاهی از دو به پرش و گاهی دویدن بعد از فرود لازم می‌شود. بعضی وقت‌ها هم ایستادن ناگهانی و یا تغییر جهت هنگام دویدن، به او این امکان را می‌دهد که از یار حریف بگذرد. ماهیچه‌ها برای تغییر وضعیت خود بین دو نوع حرکت، به زمان احتیاج دارند. این زمان کسری از ثانیه است. هدف تمرینات پلیومتریک این است که همین زمان کوچک باز هم کوتاه شود. این روش نه تنها ماهیچه‌ها را تقویت می‌کند؛ بلکه سیستم عصبی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. هر چه اعصابی که کنترل حرکت ماهیچه را بر عهده دارد، سریع‌تر پیام رسانی کنند، ماهیچه‌ها توانایی تغییر حالت سریع‌تری پیدا می‌کنند. اما برای استفاده از تمرینات پلیومتریک باید دقت کرد. اگر ورزشکار قدرت بدنی کافی نداشته باشد، انجام این تمرینات باعث مصدومیت او خواهد شد. برای نمونه در یک قسمت از این تمرین، ورزشکار از سکویی به ارتفاع 5/1 متر می‌پرد و بلافاصله پس از رسیدن به زمین به هوا می‌پرد. پرش جفت پا و لی لی کردن طولانی نیز بخشی از این تمرین‌ها را تشکیل می‌دهد. در هر صورت، فوتبالیست ها برای داشتن آمادگی بالا، نیاز به تمرین سخت و مستمر دارند و این کار از عهده ‌ی افراد عادی برنمی آید. البته این ابتدای کار است! فکر نکنید فوتبالیست شدن، کار آسانی است. آن‌ها حتی نمی توانند به دلخواه خود غذا بخورند، اگر دوست دارید درباره رژیم غذایی فوتبالیست‌ها بیش‌تر بدانید، قسمت زیر را بخوانید.

فوتبالیست‌ها چه می‌خورند؟

در گذشته یک ورزشکار قبل از مسابقه، غذای چرب و سرخ شده یا کباب می‌خورد. همه فکر می‌کردند این غذای حجیم و پر انرژی به او کمک می‌کند که بهتر بازی کند. اما در فوتبال حرفه ای، رژیم غذایی فوتبالیست‌ها هم تغییر زیادی پیدا کرده است. رژیم خوب به ورزشکار کمک می‌کند تا آمادگی جسمی بهتری کسب کند و احتمال آسیب دیدن او را هم کاهش می‌دهد. رژیم ونجر شهرت آرسن ونجر، مربی تیم آرسنال، به دلیل نگاه علمی اش به تغذیه‌ی بازیکنانش است. در سال 1996 که مربی آرسنال شد بلافاصله لیست غذای شام تیم را بررسی کرد و آن را تغییر داد. شیرینی، گوشت قرمز، چیپس، غذاهای سرخ شده و لبنیات از لیست خط خورد و سبزیجات، مرغ و ماهی جایگزین شدند. مقدار زیادی آب هم به غذای روزانه آن‌ها اضافه شد. او حتی به این هم قانع نشد و از کل بازیکنان آزمایش ادرار گرفت. هر روز صبح، رنگ اولین ادرار آن‌ها کنترل می‌شد تا مطمئن شود که همه به اندازه‌ی کافی آب خورده اند. یک اتفاق جالب بعد از مسابقات Euro96 عده ای از کارشناسان تغذیه‌ی فرانسوی اعلام کردند که یکی از علل حذف تیم ملی انگلستان، رژیم غذایی نامناسب آن‌ها بوده است. انگلیسی‌ها پیش از مسابقه، سوپ گوجه فرنگی، اسپاگتی با سس و گوشت فراوان و نان تست می‌خوردند. این مواد باعث نفخ معده می‌شود و به همین دلیل در حین مسابقه، روی توانایی بازیکنان اثر منفی می‌گذارد. محققان فرانسوی معتقدند که بهترین غذا برای روز مسابقه، سیب زمینی است. سیب زمینی مقدار زیادی گلوسید دارد. گلوسید باعث می‌شود انرژی ماهیچه‌ها در یک بازه زمانی به طور یکنواخت و مساوی آزاد شود. به علاوه سیب زمینی، ویتامین هم دارد. توصیه شده که هر بازیکن حدوداً سه ساعت قبل از مسابقه، 200 تا 300 گرم سیب زمینی که به مدت 20 دقیقه آب پز شده است، مصرف کند. بعد از مسابقه چه بخوریم؟ هر فوتبالیست در یک مسابقه حدود 5/3 لیتر از مایعات بدن خود را از دست می دهد. بعد از بازی، ورزشکار باید مایعات مصرف کند تا این کمبود جبران شود؛ وگرنه ترمیم جراحت‌ها و آسیب دیدگی های مفاصل و بازیابی توانایی عضلانی با اختلال مواجه می‌گردد. ورزشکار نباید بعد از مسابقه چای، قهوه یا سایر نوشیدنی های کافئین دار مصرف کند. چون این نوشیدنی‌ها مدر ( ادرار آور ) هستند. درست است که او قصد دارد با این کار عطش خودش را برطرف کند، اما مایعی که می‌آشامد، بسیار کمتر از آبی است که همراه ادرار او خارج می‌شود. پس بدن باز هم آب بیش‌تری از دست می‌دهد. بهترین نوشیدنی های بعد از مسابقه، نوشیدنی های ایزوتونیک هستند. اصطلاح ایزوتونیک به مایعی گفته می‌شود که غلظت مواد نمکی موجود در آن با خون، یکی است. معمولاً کارخانجات سازنده‌ی این نوشیدنی‌ها، مقدار کمی مواد قندی هم به آن‌ها می‌افزایند. قند، انرژی از دست رفته‌ی بدن را باز می گرداند. اگر نوشیدنی مناسبی در دسترس نباشد؛ همیشه بهترین انتخاب آب است. با ما همراه باشید تا درباره‌ی توپ نیز مطالبی بخوانید .

توپ و شوت

توپ فوتبال یک ضربه‌ی آزاد یعنی یک فرصت برای گل. توپ از بالای دیوار دفاعی عبور می‌کند و درون دروازه جا می‌گیرد. اما چطور می‌شود که یک توپ چنین سیری را طی می‌کند؟ شوت موزی به‌جز کات و قوس، ضربه‌ی دیگری هم وجود دارد که در آن توپ مسیر مستقیم را طی نمی کند. این ضربه را، "ضربه موزی" می‌نامند. توپ ناگهان در انتهای مسیر خود، زاویه اش را تغییر می‌دهد. اگر توپ با سرعت خاصی دور خود بچرخد و آهنگ حرکت رو به جلوی آن هم در محدوده معینی باشد، جریان هوای اطراف آن "درهم" می‌شود. یعنی لایه های هوا دیگر به آرامی و موازی یکدیگر از روی توپ نمی لغزد و هوا به شکل نامنظم پیرامون توپ جریان دارد. اصطکاک هوا کم کم سرعت توپ را کاهش می‌دهد و دوباره جریان هوای اطراف توپ را "آرام" می‌کند. این تغییر شکل جریان هوا باعث می‌شود نیرویی که با حرکت توپ مخالفت می‌کند، ناگهان زیاد شود و سرعت توپ به طور غیر منتظره ای کم می‌شود. حال اگر ضربه کات داری با این سرعت زده شود، علاوه بر پیچ کناری که در اثر کات ایجاد می‌شود یک سقوط ناگهانی هم خواهد داشت و یک مسیر موزی شکل را طی خواهد کرد. یک توپ جدید قطعات توپ‌های قدیمی شکل‌های متنوعی داشتند. جنس توپ هم معمولاً از چرم طبیعی بود. قطعات توپ با نخ به‌ هم دوخته می‌شدند. در سال 1960 اولین توپی که از مواد مصنوعی ساخته شده بود به بازار آمد و از اواخر دهه‌ی 1980، چرم مصنوعی جایگزین چرم طبیعی شد. توپ‌های امروزی از قطعات چرمی پنج ضلعی، شش ضلعی و مثلثی ساخته شده اند که وقتی در کنار هم قرار داده می‌شوند یک کره کامل را تشکیل می‌دهند. این طرح توسط یک معمار آمریکایی به نام ریچارد باکمینستر ( Richard Buckminster ) پیشنهاد شد و هنوز هم این توپ‌ها به نام "باکمینستر" معروف است. او به دنبال پیدا کردن راهی برای ساختمان سازی با حداقل مواد بود که این الگو را کشف کرد. یک توپ باکمینستر از 20 شش ضلعی و 12 پنج ضلعی تشکیل شده است.